NaturOparC część 2 – reintrodukcja
O tym francuskim rezerwacie i jego funkcji edukacyjnej pisaliśmy TUTAJ. NaturOparC ma także inną, równie ważną, misję. Zajmuje się reintrodukcją, czyli odbudową populacji i ponownym wprowadzeniem na dawne tereny zagrożonych gatunków, jakimi są chomiki europejskie, wydry czy bociany białe.
Chomik europejski
Ten trzykolorowy gryzoń mierzy nawet 30 cm i waży do 700 g. Potrafi dożyć do 10 lat, ale na wolności to średnio kilkanaście miesięcy.
Na chomika poluje wiele mięsożerców, np. łasice, gronostaje, kuny, borsuki czy lisy. Są przysmakiem także ptaków drapieżnych, szczególnie myszołowów, kań rudej i czarnej, puchaczy. Sporadycznie zagrażają im domowe psy i koty, a nawet bociany białe i czaple siwe.
Największym zagrożeniem jednak jest ogromny rozwój rolnictwa, szczególnie monokultura i fragmentacja siedlisk. Wyższa kukurydza to także wyżej osadzone kolby, do których trudno sięgnąć. Po przejechaniu coraz bardziej wydajnych kombajnów niewiele zostaje na ziemi. Coraz trudniej schować się w niskim ściernisku jesienią i w niskich siewkach polnych na wiosnę.
We Francji chomik europejski występuje głównie w Górnym i Dolnym Renie w Alzacji, gdzie w lokalnym dialekcie nazywany jest Kornfarel (zbożowa świnka). Od 1996 roku podlega on ochronie na terenie całego kraju. Sama ochrona siedlisk, hodowla zachowawcza czy zwiększanie akceptacji przez społeczeństwo (głównie rolników) nie przyniosły jednak spodziewanych rezultatów. Od 2006 roku opracowuje się nowe kilkuletnie plany ratunkowe, które obejmują również reintrodukcję i powiększanie obszarów objętych działaniami priorytetowymi. W NaturOparC dotychczas urodziło się 56 chomiczątek.
Wydra europejska
Długość ciała wydry wraz z ogonem dochodzi do półtora metra, jej waga to około 10 kg. Do życia potrzebuje wody, spotkać ją więc można nad brzegami rzek, stawów czy jezior. Żywi się głównie rybami, ale nie pogardzi gryzoniami i ptakami.
Przez wiele dziesięcioleci wydry były obiektem intensywnych polowań ze względu na ich cenne futro będące wzorcem trwałości w przemyśle futrzarskim. Spadek liczebności wydry wiąże się także ze skażeniem środowiska przez pestycydy i metale ciężkie, głównie rtęć. Za zagrożenie dla wydry uważa się również niszczenie siedlisk (melioracja, regulacja rzek, tamy), choć zauważono bardzo duże zdolności przystosowawcze wydry do zmieniających się warunków bytowych. Większym problemem wydaje się być zmniejszenie liczebności i pogorszenie jakości ryb.
Z krajobrazu Francji wydry zniknęły w XIX wieku. W 1991 roku NaturOparC rozpoczął pierwszą hodowlę wydry, by tak pozyskane osobniki przywracać ich naturalnemu środowisku (dotychczas urodziły się 52 wyderki). W 1998 roku rozpoczęto w Alzacji reintrodukcję i w rejonie Ried Center Alsace wypuszczono pierwszych sześć wydr. Ta niewielka populacja zasiedliła rzeki środkowej Alzacji. Szacuje się, że obecnie we Francji żyje około 5000 wydr.
W NaturOparC można obserwować zdolności pływackie wydr z nad powierzchni wody (specjalna platforma) lub zejść do prawdziwej nory z wiszącymi korzeniami i tam podziwiać ich wyczyny pod wodą.
Bocian biały
To bezsprzeczny symbol Alzacji, to również symbol szczęścia i wierności. Wysoki na 1 metr, rozpiętość skrzydeł 2 metry, waga 3-4,5 kg, dożywa 25 lat.
Alzackie dzieci, które chcą mieć rodzeństwo, zostawiają na parapecie kostkę cukru, aby przyciągnąć bociana. Liczą na to, że w zamian za słodki upominek, bociek zostawi zawiniątko z braciszkiem lub siostrzyczką.
W Alzacji w latach 60. XX wieku drastycznie spadła liczebność bocianich par. Jedną z głównych przyczyn było osuszanie podmokłych terenów, tym samym zanikanie łąk, które były głównym miejscem żerowania tych ptaków. Coraz więcej było też przypadków porażenia prądem na niezabezpieczonych słupach energetycznych. W 1982 roku pozostały tylko dwie dzikie pary.
Zaniepokojeni taką sytuacją Jacques i Jean-Claude Renaud stworzyli już w 1972 roku pierwszy ośrodek hodowlany z osobnikami z Maroka i Algierii, a w 1976 roku powstał NatorOparC. By zapewnić sobie wystarczającą liczbę bocianów, starano się stłumić ich instynkt migracyjny. Udało się to poprzez przetrzymywanie ptaków w wolierach przez pierwsze trzy lata ich życia. Po tym czasie bociany wypuszcza się na wolność, by zakładały gniazda w alzackich wsiach.
Z biegiem lat w ogromnych wierzbach w parku zadomowiła się dzika kolonia, która liczy obecnie około sześćdziesięciu gniazd. W ich lokalizacji pomagają wskaźniki usytuowane na pniach drzew.
W całej Alzacji zaczęto montować specjalne platformy do budowy gniazd. Obecnie przebywa tu około 950 par. Przez ponad 40 lat pracy, reintrodukowano już 3600 bocianów. Można spotkać je na wszystkich wyższych budynkach i wieżach. Ich wizerunki widnieją na wielu pamiątkach z Alzacji, są widoczne w większości witryn sklepowych, bocianie figurki są ozdobą ogródków i balkonów.
Zostaw komentarz